Biz insanlar aptalız !!

Biz insanlar aptalız. Neden bize verilen her fırsatı geri çeviririz anlamam. Herkese verilmez aşk denen bela ama verilen de değerlendirmeyi bilmez tabi çoğunlukla. Bizde bilemedik aşkın kıymetini. Niye yapıyoruz bunu bilmiyorum. Niye beraber olma ihtimalimiz varken ayrıyız bilmiyorum. Her saniye her dakika biz olabiliriz aslında. Sen yada ben değil sadece biz. Ama o kadar aç gözlüyüz ki elimizdekinin kıymetini bilmek yerine hep daha fazlasını istiyoruz. Ne güzelde demiş atalarımız 'aza kanaat etmeyen çoğu bulamaz' diye. Bunu bildiğimiz halde
daha ne arıyoruz o da tartışılır tabi. Biz birbirimiz varken neden fazlasını arıyoruz cevap ver bana. Tek bir mantıklı açıklama yap. Yapamazsın biliyorum çünkü yok bir açıklaması. Kısa bir süre sonra bitecek herşey ama biz hala inat ediyoruz. Seni bilmem ama ben sensiz geçirdiğim her günden pişman oluyorum. Boşa geçmiş hissediyorum olmuyor. Sanki ben değil bir başkası yaşıyor benim hayatımı. Aslında bir bakımada öyle değil mi? Benim istediğim hayatı, seni bir başkası yaşamıyor mu? Mantıksız böyle severken ayrı olmamız çok mantıksız. Unutamayacağımızı bile bile bunu denemek çok mantıksız. Salak mıyız biz? Acı çekmeye mi geldik mutlu olmaya mı bu dünyaya? Acı öldürmez belki insanı ama emin ol yalnızlık öldürüyor. Her geçen dakika his denilen şeyi kaybediyorsun. Yalnızlığı hissediyorsun ve hissizleşiyorsun. Hiçbir şey acı vermiyor artık. Ama özlem bambaşka bir olay. Gurur yüzünden hiçbir şey dile getirememek çok başka. Özlemişken özlememiş gibi davranmak çok saçma. Yüzlerimizi birbirine çevirmişken gözlerimizi kaçırmamız çok saçma. Aptalca geliyor anlıyor musun? Dünyadan bağımsız gibiyim. Bir zamanlar dünyaları verseler değişmem dediğim insanın gidişiyle dünyamın yıkılması garip. Dünya bile küskün bana. Acı çek diyor. O gitti ama acıyı sen çek diyor. Unut onu belki canından vazgeçeceksin ama unut diyor. Sonra seni çıkarıyor karşıma nah unutursun diyor. Hayat bile oyun oynuyor benimle. Senin benimle köşe kapmaca oynadığın gibi. Suçumuz neydi bizim? Niye acı çekmemiz gerekiyor. Hayat bu kadar kısayken herşey bu kadar çabuk değişirken neden bunu yapıyoruz. Sanki bir başkasına bu kadar alışabilecek misin canından çok sevebilecek misin yada ömrüm diyebilecek misin? Peki o seni anlayabilecek mi? Seni benim kadar tanıma fırsatını bulabilecek mi? Benim gibi yanında olabilecek mi? En önemlisi senin tek kelimene ömrünü verebilecek mi? Ben buna inanmıyorum. Hiçbirini yapamayacaksın. Şimdi pişman olmayabilirsin ama ileri de elbet tek bir kelimede, bir şarkı sözünde, ufak bir busede yada bir gülüşte beni hatırlayacaksın. Sonra ne mi olacak pişman olacaksın. Çok yazık olacak kaybedilen günlere. Ama en büyük acıyı o birlikte yaşama şansını kaybettiğin insan yanında olmayınca hissedeceksin kalbinde. Yanında olamazsam daha çok yanacak canın. Ölümün adı bile çekici gelecek sana. Keşke diyeceksin keşke bir şansım daha olsa. Ama olmayabilir. Her şey için çok geç olabilir. Şimdiden canın sağolsun.
Şimdi soruyorum sana sevgili:
Sevgi mi? Ölüm mü?