Gülümsetiyordu.

Duvarlar ayaklanıp benimle dans ediyormuşçasına hareket ediyordu. Bir süre ara verip kendimi yollarla dansa kaptırdım. Her attığım adımda bir başka çakıl taşı eşlik ediyordu bana. Rüzgar bize ayak uydurmaya çalışıyordu. Esinti adımlarımızın sertliğine doğru orantılı olarak bir artıp bir azalıyordu. Gecenin karanlığı eşliğinde dansa devam ediyorduk. Bir süre sonra yalnız olmadığımızı farkettim. Biri vardı. Karanlıktı. Benimle aynı anda hareket ediyor ve aynı hareketleri yapıyordu. Sesimi çıkarmadım devam ettim. Daha da hızlandım. Bir şey değişmedi ben ne kadar hızlanırsam o da benimle devam ediyordu yoluna. Peki ya ışık? Yalnızlığımı paylaşması, bana ayak uydurması beni mutlu ediyordu. Kendime güvenim artıyordu. Ama ben ne zaman yüzümü ışığa dönsem hep arkama saklanıyordu. Neden korkuyordu? Neden benim gibi cesur olamıyordu. Mesela hep bi' yanımda oluyordu. Oysa ki diğer yanımdan yürüsün istiyordum, ama bunun için yürüdüğüm yolda ilerlemekten vazgeçmem geri dönmem gerekiyordu. Hic konuşmuyordu. Ama güzel dinliyordu. Beni taklit etmesi gülümsetiyordu....